Światło ślizga się po szkle,
kreśli linie, miękkie cienie.
Cisza mieszka w białych ścianach,
każda forma ma znaczenie.
Przestrzeń oddycha spokojnym rytmem,
Każdy krok odmierza czas.
Prosta harmonia, geometryczny hymn,
Architektura snuje swój świat.
W świetlistym kącie myśl dojrzewa,
cisza wypełnia pusty dźwięk.
Tu granice tracą kształty,
w ramach szkła zamknięty sen.
Nie ma zgiełku, tylko trwanie,
każdy element mówi: „trwaj”.
Przeszłość i przyszłość w jednej ramie,
Pawilon niesie wieczności znak.
Zatrzymaj się, słuchaj przestrzeni,
szkło i światło – ich taniec trwa.
Tutaj harmonia rodzi wrażenie,
że prostota to piękna gra.
