Piasek w oczach, słońce parzy w głowę,
Staś i Nel idą przez pustynię zmęczeni.
Nie ma wody, nie ma cienia, tylko gorący wiatr,
Ale mają nadzieję — to jest ich przewodnik.
Przemierzają kilometry, nie znając celu,
Lecz w ich oczach nie gaśnie ognia żar.
Nocą w końcu odpoczną, choć nie mają już sił,
Ich przyjaźń, ich miłość daje im wytrwałość.
Pustynia wciąż przed nimi, ogromna i dzika,
Lecz z każdym krokiem są silniejsi i odważniejsi.
Nadzieja ich prowadzi, nie zważają na ból,
Dzieci wiedzą, że przetrwają, nie poddadzą się już.
Na pustyni blask, a w puszczy cień,
Staś i Nel ruszają w drogę.
Przygoda wzywa, los niesie ich,
Odwaga w sercu tworzy bohatera.
